Σαββατοκύριακο στη Σαμοθράκη
Δεν ήταν η πρώτη της φορά στο νησί. Από τότε που διορίστηκε στη μικρή ακριτική πόλη κι άφησε την πρωτεύουσα, είχε ξανάρθει στη Σαμοθράκη άλλες τρεις φορές, όλες στο κάμπινγκ, πάντοτε με τη φίλη της, την Ελένη. Αυτή τη φορά θα έμεναν στης Αφροδίτης. Δεν την ήξερε καλά, τα σχόλια της Ελένης όμως της προκαλούσαν μια ζήλεια ανάμεικτη με φόβο. Όσο και να μην ήθελε να το παραδεχτεί, την ένοιαζε η γνώμη που είχαν στο νησί. Ήταν κι ο Παύλος στη μέση… Αν και είχαν χωρίσει πριν από ένα μήνα, βαθιά μέσα της πίστευε ότι θα τα ξαναέβρισκαν, ότι η απόσταση δεν θα στεκόταν εμπόδιο στη σχέση τους.
Τον Παύλο τον είχε γνωρίσει το περασμένο καλοκαίρι, από την Ελένη. Με δική της προτροπή δέχτηκε να πάει βόλτα με τη μηχανή του, για να καταλήξουν σε μια ερημική παραλία τέσσερις τα χαράματα πάνω στα βότσαλα. Στη συνέχεια την γύρισε στο κάμπινγκ και δεν τον ξαναείδε μέχρι να φύγουν. «Δεν έγινε και τίποτα» της έλεγε εκείνη, όταν την έβλεπε σκεπτική για το συμβάν. «Το ευχαριστήθηκες; Αυτό έχει σημασία». Παραδόξως της τηλεφώνησε ένα μήνα αργότερα. Την επισκέφτηκε μάλιστα δυο φορές το χειμώνα που δεν δούλευε κι είχαν περάσει καταπληκτικά. Μέχρι που τον περασμένο μήνα της ανακοίνωσε από το τηλέφωνο ότι δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο η κατάσταση, χωρίς ποτέ να της δώσει την παραμικρή εξήγηση. Ολόκληρο τον Ιούνη τον πέρασε προσπαθώντας να σκεφτεί τι ήταν αυτό που τον έκανε να αλλάξει γνώμη. Δεν κατέληξε πουθενά. Έτσι, όταν η Ελένη της πρότεινε να πάνε για ένα διήμερο στο νησί, δέχτηκε. Ήθελε να του μιλήσει.
Από το κατάστρωμα είδαν τη Αφροδίτη να τους χαιρετάει. Την χαιρέτησαν κι εκείνες. Λίγα λεπτά αργότερα την αγκάλιασαν και έβαλαν τις αποσκευές στο πορτμπαγκάζ. «Θα κάνω μια μικρή στάση στο καφενείο, δεν θα αργήσω» τους είπε με το που ξεκίνησαν. Άφησε το αυτοκίνητο με τη μηχανή αναμμένη στη μέση του δρόμου και κατέβηκε. Μπήκε στο καφενείο και κάτι την είδαν να λέει σε έναν κύριο με μουστάκι, που σταμάτησε για λίγο το τάβλι.
Σε λιγότερο από τρία λεπτά είχε επιστρέψει. «Δεν άργησα, άργησα;» τους ρώτησε. Δεν πρόλαβαν να απαντήσουν. Ο ίδιος άντρας εμφανίστηκε στην πόρτα και ρώτησε την Αφροδίτη, που δεν είχε ξεκινήσει ακόμη: «Τι να τ’ πω; Χυν’ μέσα;». «Ναι, ναι, βέβαια» απάντησε εκείνη αφήνοντας την άναυδη. «Ένα προξενιό είναι με έναν βοσκό από το διπλανό χωρίο» τους διαφώτισε με την Ελένη να αναλύεται σε ασυγκράτητα γέλια και την Αρετή να αναρωτιέται τι έκανε εκεί μαζί τους. Το χειρότερο ήταν ότι με το που ξεκίνησε το αυτοκίνητο, το βλέμμα της έπεσε στον Παύλο. Καθόταν σε ένα από τα τραπεζάκια του καταστήματος που δεν μπορούσες να διακρίνεις εύκολα από έξω. Την είδε κι εκείνος.
Δεν ήταν η πρώτη της φορά στο νησί. Από τότε που διορίστηκε στη μικρή ακριτική πόλη κι άφησε την πρωτεύουσα, είχε ξανάρθει στη Σαμοθράκη άλλες τρεις φορές, όλες στο κάμπινγκ, πάντοτε με τη φίλη της, την Ελένη. Αυτή τη φορά θα έμεναν στης Αφροδίτης. Δεν την ήξερε καλά, τα σχόλια της Ελένης όμως της προκαλούσαν μια ζήλεια ανάμεικτη με φόβο. Όσο και να μην ήθελε να το παραδεχτεί, την ένοιαζε η γνώμη που είχαν στο νησί. Ήταν κι ο Παύλος στη μέση… Αν και είχαν χωρίσει πριν από ένα μήνα, βαθιά μέσα της πίστευε ότι θα τα ξαναέβρισκαν, ότι η απόσταση δεν θα στεκόταν εμπόδιο στη σχέση τους.
Τον Παύλο τον είχε γνωρίσει το περασμένο καλοκαίρι, από την Ελένη. Με δική της προτροπή δέχτηκε να πάει βόλτα με τη μηχανή του, για να καταλήξουν σε μια ερημική παραλία τέσσερις τα χαράματα πάνω στα βότσαλα. Στη συνέχεια την γύρισε στο κάμπινγκ και δεν τον ξαναείδε μέχρι να φύγουν. «Δεν έγινε και τίποτα» της έλεγε εκείνη, όταν την έβλεπε σκεπτική για το συμβάν. «Το ευχαριστήθηκες; Αυτό έχει σημασία». Παραδόξως της τηλεφώνησε ένα μήνα αργότερα. Την επισκέφτηκε μάλιστα δυο φορές το χειμώνα που δεν δούλευε κι είχαν περάσει καταπληκτικά. Μέχρι που τον περασμένο μήνα της ανακοίνωσε από το τηλέφωνο ότι δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο η κατάσταση, χωρίς ποτέ να της δώσει την παραμικρή εξήγηση. Ολόκληρο τον Ιούνη τον πέρασε προσπαθώντας να σκεφτεί τι ήταν αυτό που τον έκανε να αλλάξει γνώμη. Δεν κατέληξε πουθενά. Έτσι, όταν η Ελένη της πρότεινε να πάνε για ένα διήμερο στο νησί, δέχτηκε. Ήθελε να του μιλήσει.
Από το κατάστρωμα είδαν τη Αφροδίτη να τους χαιρετάει. Την χαιρέτησαν κι εκείνες. Λίγα λεπτά αργότερα την αγκάλιασαν και έβαλαν τις αποσκευές στο πορτμπαγκάζ. «Θα κάνω μια μικρή στάση στο καφενείο, δεν θα αργήσω» τους είπε με το που ξεκίνησαν. Άφησε το αυτοκίνητο με τη μηχανή αναμμένη στη μέση του δρόμου και κατέβηκε. Μπήκε στο καφενείο και κάτι την είδαν να λέει σε έναν κύριο με μουστάκι, που σταμάτησε για λίγο το τάβλι.
Σε λιγότερο από τρία λεπτά είχε επιστρέψει. «Δεν άργησα, άργησα;» τους ρώτησε. Δεν πρόλαβαν να απαντήσουν. Ο ίδιος άντρας εμφανίστηκε στην πόρτα και ρώτησε την Αφροδίτη, που δεν είχε ξεκινήσει ακόμη: «Τι να τ’ πω; Χυν’ μέσα;». «Ναι, ναι, βέβαια» απάντησε εκείνη αφήνοντας την άναυδη. «Ένα προξενιό είναι με έναν βοσκό από το διπλανό χωρίο» τους διαφώτισε με την Ελένη να αναλύεται σε ασυγκράτητα γέλια και την Αρετή να αναρωτιέται τι έκανε εκεί μαζί τους. Το χειρότερο ήταν ότι με το που ξεκίνησε το αυτοκίνητο, το βλέμμα της έπεσε στον Παύλο. Καθόταν σε ένα από τα τραπεζάκια του καταστήματος που δεν μπορούσες να διακρίνεις εύκολα από έξω. Την είδε κι εκείνος.
